Flying Beyond The Sun

              ~~Where'd you go?
                               I miss you so,
                                        Seems like it's been forever,
                                                   That you've been gone...~~

Ik niet kan zeggen dat mijn leven hier ook maar enige vorm van een sleur heeft aangenomen, sterker nog, die kans bestaat niet met het onregelmatige leven waarin ik en de meeste studenten hier op dit moment verkeren. Toch zijn er dingen die je zat raakt en dingen die geweldig blijven om te doen. Eén van die dingen in de categorie 'nooit-genoeg' zijn de solo-missies. But let's not get ahead of ourselfs and start with the beginning...

Enkele dagen geleden vloog ik voor de eerste keer met mijn nieuwe toegewezen gekregen instructeur. Verbaasd? Waarschijnlijk niet meer dan ikzelf, want dit soort trucage blijft ook voor mij keer op keer een verrassing. Natuurlijk was ik ervan bewust dat ik een nieuwe instructeur zou krijgen zodra ik de simulator aandeed, maar aangezien dat nog niet het geval was, schrok ik toen ik op mijn rooster keek en een vreemde naam zag staan. Niet dat het rampzalig is, zoals later ook bleek, maar toch netjes dat je er even bericht van krijgt!

Ingeroosterd om vier uur middags, nooit echt een pretje, maar gelukkig begint de zon dan langzaam naar de Aardrand te zakken en neemt daarbij, godzijdank, ook de torenhoge woestijn-temperaturen met zich mee. Moederziel alleen zat ik op dispatch op deze mooie zaterdagmiddag. Het enige vliegtuig dat in de lucht hing, was de gene die mij was aangewezen. Echter toen dit wonderbaarlijk mooie vliegapparaat op de grond was teruggekeerd kwam uit de radio bij dispatch onder andere het volgende geluid: 'We're going to squawk archer 961WG.' ('Squawken' is de term die hier wordt toegepast als een vliegtuig op wat voor manier dan ook niet goed functioneert en moet worden nagekeken.)

Daar ging mijn vliegtuig! Dit houdt onder andere in dat je een nieuwe Mass & Balance moet invullen, dit in verband met het variërende gewicht tussen de verschillende Archers. Gelukkig was voor de rest niemand aan het vliegen en kon ik meteen een ander vliegtuig krijgen. Tijdens de 'walk-around' deed de 'stall-warning' het echter niet en om een lang verhaal kort te maken: het vliegtuig mag dan niet de lucht in! Nog een 'squawk', deze keer van mijzelf.

Vliegtuig nummer drie! Gelukkig was hier niets mis mee en slechts een uur later dan gepland ging ik dan toch nog de lucht in. Dankzij deze vertraging heb ik dan wel mijn eerste nachtvlucht en nachtlanding mogen uitvoeren! Even wennen, want de gehele aankomst ziet en compleet anders uit tijdens de afwezigheid van de zon. Gelukkig ging het allemaal goed en heb ik mijn eerste nachtlanding in mijn logboek mogen noteren!

Vandaag mocht ik nog een solo vliegen, deze ging richting Yuma, een vliegveld dat zich slechts zeven mijl ten Noorden van de Mexicaanse grens bevindt. Dit was het grootste veld waar ik tot dusver heen ben geweest en heeft vier landingsbanen. Een heel gepuzzel, wat uiteraard van te voren is gebeurd zodat je dat niet allemaal op het laatste moment hoeft te doen! Zonder al te veel problemen vloog ik naar Yuma, een vlucht van ongeveer anderhalf uur heen en ook weer anderhalf uur terug, waarbij op Yuma ook nog even getankt moest worden. Eerst kreeg ik een klaring voor 'runway 26', die werd later echter ingetrokken en verandert naar 'runway 17'. Een plotselinge wijziging die niet al te veel problemen veroorzaakte en de aankomst eigenlijk alleen iets interessanter en ook ingewikkelder maakte.

                                      (Airport diagram van Yuma)

Al met al was het een leuke vlucht en ben ik blij dat ik deze locatie midden in de woestijn nog even heb aangetikt.Hopelijk zorgt deze tekst voorlopig weer voor enige verzadiging in het regenachtige en koude Nederland!

Heel veel groetjes, ik doe mijn best om wat foto's te schieten voor de volgende blog! (Waarschijnlijk helpt het als ik volgende keer de geheugenkaart in het fototoestel stop!)

VFR Phase: Completed!

                         ~~ And you fall and you crawl
                                        And you break and you take what you get... ~~

A picture is worth a thousand words...

VFR: Klaar!
En nu? Beginnen met 'instrument flying'!

Tot snel!
B.

Spewing Hellfire and Brimstone

              ~~ Don't leave me hanging
                                  In a city so dead
                                             Held up so high
                                                       On such a breakable thread ~~

Vandaag was het dan eindelijk zover. Na vier dagen te hebben gewacht, was de school er uiteindelijk in geslaagd de buitengewone prestatie te verwezenlijken om 'hem' op het schema in plannen voor zijn 70-uurs check. Tijd: 13:00 uur 's middags, lekker veel turbulentie en redelijk warm... Perfecte tijd voor een check...

Desondanks was de jongen euforisch dat hij eindelijk zijn check-ride zou vliegen en op deze prachtige met een helderblauwe hemel gevulde donderdagmorgen vertrok hij vroeger dan gewoonlijk naar school. Nadat hij het weer had bekeken werd zijn extreem verheven moraal behoorlijk op de proef gesteld. De 'Terminal Area Forecast', ook bekend als de TAF, voorspelde niet veel goeds! Een wind komende uit richting 220 met 15 knopen en gusting 25. Dat viel nog binnen de limieten, maar ideaal is anders.

Voorafgaande de check worden er enkele vragen gesteld die over diverse onderwerpen kunnen gaan. Deze vragen vormden geen erbarmelijk impediment aangezien de instructeur die de student gewoonlijk had altijd veel nadruk legde op theorie en dus kon hij de meeste vragen zonder veel problemen beantwoorden.

Gedurende de check ging de vlucht zijn gangetje. Hij vloog zoals hij dat gewend was met zijn instructeur.

Helaas is de uniformiteit tussen de verschillende 'flight instructors' regelmatig in overeenkomst met die tussen Geert Wilders en D66. Specifieke handelingen die de gedupeerde jongen waren aangeleerd werden door de examinator als incorrect beschouwd. Deze onfortuinlijke junctuur was echter niet degene die leidde tot zijn definitieve teloorgang.

Die bewerker staat bekend als: 'checklists'. Voor en tijdens de vlucht wordt er verwacht dat je bepaalde 'checklists' voltrekt. Zolang het vliegtuig en aarde druk op elkaar uitoefenen, is het verplicht om bij het effectueren van de checklist ook écht de fysieke checklist erbij te pakken en deze op te lezen. Zodra grond en landingsgestel echter separeren, wordt er verwacht dat de 'checklists' uit het hoofd kunnen worden uitgevoerd. Gedurende zijn gebruikelijke vluchten voerde hij deze 'checklists' altijd uit in onmededeelzaamheid.

Consequentie? Prominent aanwezig kan ik u verzekeren. Namelijk een quotering genaamd: 'below standard'. Examinator-X heeft de student metterdaad 'partial' (gedeeltelijk) laten slagen doordat zijn 'checklist useage' (het gebruikt van checklisten), volgens E-X, onder de standaard was. Op de grond, kreeg de student, laten we de persoon in kwestie zonder enige bedoelingen en zonder dat dit een op een realiteit gebaseerde gebeurtenis is, voor de grap Ben noemen, was het gebruik van de checklists echter wel correct.

Om dit als een carcinoom groeiende stuk proza dan enigszins te resumeren, voortvloeit hier het vonnis. Student Ben moet met zijn eigen instructeur een vlucht aliëneren, waarin hij maarliefst één compleet 'pattern' om het vliegveld zal vliegen. Deze vlucht zal zonder exaltatie ruim 5 minuten confisqueren. Als uit de vlucht blijkt dat student Ben competent genoeg wordt geacht om de 'checklist' hardop uit te spreken in de lucht zal deze zijn 70-uurs check passeren.

Helaas nog twee hersendodende dagen die ik moet afwachten totdat mijn instructeur terugkeert van zijn weekend-break. Daarna zal ik de vlucht volbrengen en mijn gouden strepen in ontvangst mogen nemen. Geduld is een schone zaak. (Zelfs als deze resulteert uit een smerige verrichting...)

Mijn pretentieloze mening?.. Ik kleur die gouden strepen er zelf wel op...



Au revoir! Een boze B.

Lake Havasu: Smoothies, Popcorn & Cookies!

                          ~~ When you're gone
                                             The pieces of my heart
                                                               I'm missing you ~~

Als je eenmaal een belofte maakt, moet je je daar ook aan houden. Vandaar dat ik jullie vandaag zal overladen met foto's. Vandaag heb ik namelijk een 3,5 uur durende vlucht gehad en waarmee kun je de tijd beter opvullen dan met foto's schieten vanuit het vliegtuig? Niets!

Bzzzz, bzzz... of Piep, piep... of 'Eén of ander zielig liedje waar je spontaan een hekel hebt gekregen omdat het betekent dat je wakker moet worden...' Ja, zo klinken de meeste wekkers als ze afgaan. Jammer dat mijn wekker vandaag zo klonk: '... ... ...' Inderdaad! Dat is het geluid van een wekker die niet afgaat! Vanmorgen besloot mijn wekker dat ik het zelf uit mocht zoeken. Om 6.30 uur schrok ik wakker! Door het licht buiten kon ik meteen zien dat het al later was dan dat het had moeten zijn, want als mijn wekker, zoals gepland, was afgegaan om 5.30 uur, dan was het nog donker geweest! De dag begon goed...

Het voordeel is wel dat je meteen klaarwakker bent en je alles opeens tien keer sneller kunt dan gewoonlijk! Met hulp van Mats ben ik toch nog op tijd op school gekomen en begon ik me voor te bereiden op de vlucht naar: Lake Havasu!

Hier zie je een aantal lijntjes op een kaart gekrabbeld: de planning naar Lake Havasu. Deze is jammerlijk genoeg een beetje buiten beschouwing gebleven tijdens de vlucht aangezien het vliegtuig dat ik vloog een GPS-systeem in zijn bezit had. Denk hierbij aan de TomTom in de auto, alleen dan zonder irritante stem en zonder dat je wegen moeten nemen die afgesloten zijn voor wegwerkzaamheden.

Nadat ik een sign-off had gekregen, (toestemming om je vlucht uit te voeren) kon de reis beginnen!

Eerst via een aantal meren:

Lake Pleasant, erg plezant!

Lake Alamo, erg... mooi ook!

Nogmaals Lake Alamo, maar nu vanuit het zijraam tijdens een bocht:

Hier nog wat mooie bergen die ik heb overvlogen:

En dan de eindbestemming: Lake Havasu!

Mooi meertje. Aan de rechterkant zie je het begin van de stad Havasu. Vervolgens vloog ik via het meer richting het vliegveld.

Als je goed kijkt kun je hier de landingsbaan van al het zand onderscheiden.

Eenmaal geland op Havasu werd ik ontvangen door een 'marshall', dat is iemand met stokjes in z'n handen die aangeeft welke richting je op moet taxiën richting je parkeerplek. Bij de parkeerplek uitgekomen en nadat de motor gestopt was, stapte ik uit het vliegtuig en kreeg meteen een flesje koud water in mijn handen gedrukt. Goddelijk op zo'n moment, want het was ondertussen alweer 102 graden Fahrenheit, dat is 39 graden Celsius.

Met het golfkarretje werd ik naar een soort lounge gereden waar ik lekker smoothies kon drinken, koekjes kon verslinden en popcorn kon eten terwijl iemand anders mijn vliegtuig bijtankte op kosten van Sabena Airline Training Center!

Niet al te lang gebleven, maar wel even lekker gezeten, want ik moest op tijd weer terug zijn op Falcon Field. Dus weer terug in de vliegende magnetron en weer de lucht in! Dit keer gewapend met een zak popcorn voor onderweg!

De business class was overigens erg leeg vandaag!

Nou, dan maar zonder passagiers terug richting Falcon Field! Lekker rustig, geen gezeur aan je hoofd en alle popcorn voor jezelf!

Al met al was het een bijzondere vlucht. Helemaal alleen zo een grote afstand afleggen via de lucht. Dan is het een tegenvaller als je daarna weer in je auto zit. Ook het besef dat dit de op één na laatste solo is ramt er hard in... Ik ga ze wel missen, die vluchtjes...

Wederom veel groetjes en hopelijk zijn de foto's naar alle tevredenheid ontvangen!

- Ben! -

Burnin' up time...

              ~~ Tell me what you want to hear
                               Something that were like those years
                                     Sick of all the insincere
                                             So I'm gonna give all my secrets away ~~

September is alweer aangebroken... Het leven raast weer in zijn volle angstaanjagende snelheid aan ons voorbij, terwijl wij onszelf allemaal proberen vast te klampen en mee te gaan met de stroming zodat de dagen ons niet passeren. Om deze verschrikkelijk snelle maalstroom van tijd dan toch af en toe toch te benutten, wordt het weer eens tijd voor een ietwat educatiever en minder prentenboek-achtige blog, oftewel: het fototoestel heeft een rustperiode.

Nog enkele weken en dan ben ik klaar op het eerste toestel dat ik aan het vliegen ben, de Piper Archer. Heel leuk natuurlijk om op een ander toestel, de Diamond 40 te gaan vliegen, maar er moet ook iets voor ingeleverd worden. Op de Diamond hebben wij namelijk praktisch géén solovluchten meer, behoorlijk jammer aangezien dat nou juist de leukste vluchten zijn!

Op dit moment ben ik nog bezig met de voorbereiding voor mijn laatste check op de Archer, namelijk de 70-uurs check. Nog twee dual-vluchten en twee solo-vluchten en dan is het zover. Eén van die twee solo-vluchten is mijn 300NM. (Nautische Mijl) Hierbij is het de bedoeling dat je een afstand van meer dan 300NM vliegt. (goh!) Ter informatie: 1NM = 1.852 kilometer. Je gaat er dus op een goede, hoogstwaarschijnlijk, vrijdagmorgen op uit om even in je eentje ruim 500 kilometer te vliegen in aan jouw toevertrouwd vliegtuig. Deze grap kost je ongeveer vier uur, inclusief het drinken van smoothies, het eten van popcorn en het tanken van je vliegtuig op de bestemming. Je begrijpt dat ik hier al een tijdje naar uit kijk! =)

Morgen, donderdag 2 september, heb ik nog een dual vlucht. Waarschijnlijk even naar het Noorden om daar weer wat 'diversions' en 'engine failures' te oefenen. 

Bij een 'diversion' wordt er verwacht dat je een nieuwe route op je kaart kunt uitstippelen, de koers kunt achterhalen, de afstand meet, daaruit de tijd berekent die het zal duren om bij de bestemming aan te komen en vervolgens al deze factoren te monitoren en desnoods correcties toe te passen. Dit alles natuurlijk terwijl je het vliegtuig onder controle houdt op de juiste hoogte en de juiste koers.

Bij een 'simulated-engine failure' wordt er verwacht dat jij het vliegtuig op een veilige wijze op de grond zou kunnen brengen zonder het gebruik je je motor! Het is dan dus de bedoeling dat je snel een keuze weet te maken en een goede plek uitzoekt om op te landen. Vervolgens vlieg je in een bepaald patroon om je uitgekozen landingsplek heen en voert een 'short approach' uit. Hierbij schat je constant in hoe ver je van de landingsplek verwijderd bent en hoe hoog je zit. Op het juiste moment moet je naar de landingsplek toe draaien, anders zit je namelijk te hoog of te laag! Tijdens deze 'emergency descent' is het ook nog de bedoeling dat je je toch al volle handen vrijmaakt om een 'emergency checklist' uit te voeren. Je probeert de motor te herstarten. (Wat tijdens de check natuurlijk nooit 'werkt', want dat zou te makkelijk zijn.)
Als je hebt gedemonstreerd dat je veilig 'had kunnen' landen, geef je 'full throttle' en begin je weer omhoog te klimmen.

Dat moet weer genoeg denkwerk geven, tenzij je uiteraard de bovenstaande, extreem tekstueel ogende stukken met letters hebt overgeslagen en meteen naar het slot bent afgedwaald.

Alvast voor alle verjaardagen die ik in September ga vergeten: Van Harte Gefeliciteerd!

Groeten uit een weer warmer wordend Arizona! Ik duik heerlijk mijn bed in, morgen weer op 3:30 uur eruit voor een first flight!