A Graveyards Chill

                                      ~~ Now all I want to know is how to go
                                                     I've tasted blood and I want more ~~

Rumours! Gossip! What's going on in Arizona? De eerste keer dat ik het nieuws hoorde, was ik er vrij zeker van dat het een loos gerucht betrof en ik besloot dan ook om het niet te geloven en er geen tijd aan te besteden. Echter werd het rumoer steeds vaker herhaald en steeds luider verkondigd. Misschien toch een kern van waarheid? Met die gedachte kwam de doorslag. Vol gefocust op de roddel. Stel dat het niet waar is? In dat geval was de depressie die enkele weken geleden over Mesa raasde slechts kinderspel...

Gelukkig is het zover niet gekomen, want afgelopen dinsdag is, uit zeer betrouwbare bron, het nieuws waarover al tijden werd gefantaseerd, bevestigd. De studentjes uit klas AI0909 komen op 3 december terug naar Nederland! Niet omdat wij zo vroeg klaar zijn, maar juist om een opkomende vertraging hier in Amerika te voorkomen. Weinig geklaag natuurlijk, even een zeer gunstige getimede break! 3 Januari reizen wij weer af naar Phoenix om vervolgens nog twee maanden door te vliegen.
Tijd om plannen te maken! Ik heb er zin in!

Vervolgens dan nog een kleine update uit Mesa. Afgelopen 'weet-ik-niet-meer' was het weer eens zover! Tijd voor een tripje! Deze keer niet alleen een zinloze geld-verspillende rondtocht om even zandloze lucht te kunnen happen, maar daadwerkelijk een (bijna) educatieve uitstap.

Tucson! (Zeg Toesson)

Deze vrij zuidelijke 'wanna-be' metropool bevindt zich twee uur rijden onder Mesa. De rit bracht ons langs een aantal voor ons ondertussen vrij bekende vliegvelden, namelijk: Chandler, Coolidge, Case Grande en Marana.
Uiteindelijk aangekomen in Tucson, de meest teleurstellende stad ter Arizona... Zelfs het vinden van een restaurantje kostte inspanningen.

Gelukkig kwamen wij niet voor de stad zelf, maar voor de Tucson Airplane Graveyard. Wie had gedacht dat deze prachtig compleet onvruchtbare dorre bodem de ideale plek vormt om oude vliegtuigen te dumpen?

Behoorlijk indrukwekkend om zoveel ex-luchtwaardige aan elkaar bevestigde schrootplaten te bewonderen. Sommige vliegtuigen bevinden zich in betere staat dan anderen, maar wat een uitzicht! Zover als het oog reikt zie je rijen en rijen met vliegtuigen, allerlei soorten, allerlei maten. Een kapitaal dat letterlijk staat te eroderen.

Als gehoorzame toeristen bezochten wij het Pima Air and Space Museum. Hier staan enkele, lees driehonderd, geselecteerde toestellen die worden 'tentoongesteld'. Bijzonder dankzij uiterlijk, functie, bekendheid of gelimiteerde oplage worden deze vliegtuigen in de best mogelijke staat gepreserveerd en aan  publiek geschouwd.

Hier enkele plaatjes:

Het kleinste vliegtuig ter wereld, dat daadwerkelijk heeft gevlogen!

                                            SR-71: Blackbird!

                                              Hoezo wing fences?

                                          Double propeller!

                                       UFO met ruitenwissers!

               Tenslotte dan het Guppie! Is hij niet schattig? (NEE!)

Daarmee concludeer ik ons reisje Tucson! Binnenkort nog meer schokkend, maar dat ook echt bizar beeldmateriaal.

Sharpen your knives and carve your pumpkins! Be prepared for Halloween! =)

-X-

Week & -end

                                     ~~ On cold wings she's coming
                                                     You'd better keep moving
                                                              For warmth, you'll be longing ~~

Het is alweer een tijdje geleden dat mijn vorige blog is verschenen. De tijd gaat om de één of andere reden nog steeds erg snel. Vorige week heb ik dan ook wel 6 sim-sessies gemaakt in één week! Even lekker het tempo er in, dat is ook wel nodig want we lopen behoorlijk achter op schema. Niet dat ik de vrije dagen en vakanties als extreem belastend ervaar, maar het is wel fijn als we in ieder geval in januari weer kunnen afreizen naar ons koude kleine kikkerlandje. Ondanks de berichten: 'het gaat vannacht vriezen hier' en 'ik ga dood, het is zo koud!', mis is Nederland toch wel een beetje.

Afgelopen week had Bart, één van mijn huisgenoten, een 'nederlandse' winkel gevonden. Onszelf verheugend op pepernoten, verse kaas, bitterballen, frikandellen en andere hier niet te verkrijgen vitale voedingsmiddelen, ging wij met vier man sterk op weg naar de winkel. Een half uurtje rijden, maar dat hebben we er wel voor over!

Eenmaal bij de winkel aangekomen... In tegenstelling tot hard brullende met oranje leeuwen op hun shirt geprinte Nederlanders, stonden we een schouwspel van honderd winkelende Aziatische mensen aan te gapen. De winkel rook naar vis...
We verlieten de winkel met één pakje pepermunt uit het twee meter lange gangpad met 'Holland Food'.

Enkele dagen later kreeg ik te horen dat ik een extra dag vrij zou hebben en dus van drie dagen weekend kon genieten. Dit in verband met, nog steeds, een tekort aan instructeurs waardoor niet iedereen iedere dag kan vliegen.
Drie dagen vrij dus... Dat is erg lang om in Mesa door te brengen, tijd om een reisje te plannen!

Op naar het prachtige, in een berggebied gelegen, door berg-beekjes gekruiste, door eekhoorns en pensionarissen bewoonde, met kuuroorden overspoelde, heerlijk rustgevende Sedona.

                                       Het uitzicht vanuit de hotelkamer...

Met Sharon en Martijn ging ik zaterdagochtend op pad. Slechts drie uur rijden later had ik het idee dat ik in een compleet ander continent was beland. In tegenstelling tot de dorre met cactus gevulde omgeving die ik me nog steeds te voorschijn tover zodra ik het woord 'Arizona' hoor, was het hier prachtig groen en levendig. De hele stad was gevuld met mooie bomen en grasvelden.

Lekker een terrasje pakken en eekhoorns op één meter naast je zien klimmen is toch iets anders dan een ratelslang uit je huis jagen met een stok.

's Avonds even heerlijk luxe uit eten geweest. (Bedankt nog Pap en Mam! =D) Vervolgens naar ons peperdure hotel gegaan om te gaan slapen. Wisten wij veel dat oktober het hoogseizoen was in Sedona! Gelukkig dat er überhaupt nog een kamer te vinden was, het hele dorp was volgeboekt.

Zondagmorgen ging om 7:00 A.M. de wekker. We gingen paardrijden bij een ranch in Cottonwood. Dit was drie kwartier rijden met een busje, waarna we een tocht van 1,5 uur zouden maken achterop een, jawel, een paard!

Erg leuk en heel mooi om de omgeving op die manier te bekijken! Alleen de rugpijn die ik ervan overhield, als dat inderdaad de enige oorzaak ervan is, is een nadeel. Binnenkort dus even lekker een massage scoren! (Bedankt alvast Pap en Mam! =D)

Zondagmiddag ging de auto weer terug richting Mesa!

Vandaag, maandag, had ik nog een onverwacht dagje vrij. (Instructeur was in het weekend ziek geworden en moest nu vluchten inhalen, dus vlieg ik dinsdag pas weer.)
Op dit vrije dagje ging een bezoek brengen aan 'Southwest Gymnastics', een turnvereniging in Tempe. Helaas was de training behoorlijk onder mijn niveau en dat terwijl dat niveau al behoorlijk gedaald is. Op zoek naar iets nieuws dus, want ik vond het wel heel leuk om weer even bezig te zijn!

En nu... Tja, nu is het alweer nu en zit ik lekker in de Starbucks mijn blog te typen!
Ondertussen wordt het buiten donker om 6 uur en daalt de temperatuur 's nachts naar een schrikbarende 15 graden. Nee, ik stel mij niet aan, voor iemand die 40 graden gewend was wordt het nu frisjes. De vesten zijn de kast alweer uit!

Succes met de auto's krabben!

=) Ben

After A Hurricane... Comes Rainbow...

                            ~~ You shelter my soul
                                          You're my fire when I'm cold.
                                                             You had me at Hello. ~~

De titel is misschien enigszins een overstatement, maar toch: ‘After the rain comes sunshine…’ Deze in Nederland vaak bedrieglijke uitspraak blijkt in Mesa Arizona toch redelijk waarheidsgetrouw. Na elke korte stortbui trekken de wolken weg en ziet de hemel prachtig helderblauw.
 
Genieten? Dat kun je wel zeggen, maar als Hollander in hart en nieren maakt ook de regen vaak iets los. Een gemis? Dat weet ik nog niet zo zeker, want hoewel de regen ons aan thuis doet denken en daarnaar doet verlangen, kan ik niet zeggen dat ik in Nederland altijd kon genieten van de condenserende waterdamp die overdreef. 
 
Het is maar goed dat op dit soort dagen binnen-activiteiten gepland kunnen worden. Laten we dat beperken tot het vliegen, wat overigens op dit moment, net als het mooie weer in Nederland, een illusie is aangezien ik op dit moment alleen nog vlieg in een simulator. De Diamond 40 simulator, genaamd, Diamond-star Frasca. De afgelopen en komende missies bevond respectievelijk bevind ik mij in een klaslokaal met daarin een simulator. Geen bewegende simulator, maar één die muurvast is genageld aan de grond. 

Het doel van de simulator? Uiteraard het aanvoelen van het nieuwe vliegtuig, maar ook het gebruikmaken van een nieuwe interface, de Garmin 1000. 

De Garmin 1000 is een gemaksapparaat. Deze ’all-glass avioncs’ interface is een geïntegreerd pakket die alle vlieginformatie makkelijker te scannen en te verwerken maakt! G1000's revolutionaire ontwerp brengt u hogere niveaus van omgevingsbewustzijn, gemak en veiligheid in de cockpit!
Schaf de G1000 nu aan voor de actieprijs van maar 30,000 dollar!

Blijkbaar een geweldig apparaat dus! En ik moet toegeven dat ik tot dusver inderdaad moet toegeven dat het een geweldig apparaat is en tot heden ook zeer veel plezier heb in het ‘vliegen’ in de simulator. 

Enige nadeel is het jammerlijke rooster dat bestaat omtrent de ‘sim’. Deze is namelijk 24/7 beschikbaar en dat betekent dat ook jij 24/7 beschikbaar bent. Morgennacht weer een simsessie van 01:00 tot 04:00. De lichten op vol vermogen zetten, een blik energy-drank achteroverslaan en ontkennen dat je eigenlijk in je bed had horen te liggen, zorgen ervoor dat de ervaring een stuk minder onprettig uitpakt. 

Tijd voor Starbucks... =)

Bye! 
B.

It's Time To Move On...

                                   ~~ You know I did it, cause I left my mark... ~~

Gisteren was het zover! Mijn laatste vlucht op de Archer werd voltooid. De laatste '1.3 hobbs-uren', wat gelijk staat aan één uur en achttien minuten, werden ingevuld door nog twee 'ILS approaches' uit te voeren op een vliegveld in de buurt, genaamd Gateway. Hierbij volg je een zeer precieze daling richting de landingsbaan waarbij je zowel lateraal als verticaal begeleid wordt. Nadat ik terug was gekomen op thuisbasis Falcon Field moest ik nog elf minuten rondrijden in de kokende magnetron, aangezien het hier nog steeds tweeënveertig graden is, om ook die laatste paar minuten te maken, al dan niet 'taxiënd'.
Conlusie? Ik kan nu zeggen dat ik alle uren op de Archer heb gemaakt!

Tijd voor de volgende stap dus! De Diamond 40. Echter duurt het nog even voordat ik 'actual' mag vliegen, want de eerste uren die geoefend worden op dit toestel, vinden plaats in een simulator. Hier begin ik vannacht mee. En met vannacht bedoel ik die tijd die je eigenlijk gebruikt om te slapen. Mijn eerste simsessie is namelijk op vrijdag/zaterdag-nacht van één- tot vijf uur. Er zijn vast wel enkele studies te raadplegen op het internet die conformeren dat de hersenactiviteit van de gemiddelde negentienjarige student, op vrijdagavond tussen één- en vijf uur 's nachts, zich beneden enig bruikbaar niveau bevindt.

Af en toe wordt die motivatie toch echt wel tot het uiterste getest, maar als je dan weer van dit soort mooie plaatjes ziet, dan houd ik het wel weer een tijdje vol...

Aanschouw de Diamond 40. Deze behoorlijk moderne eenmotorige vleugeldragende plastic badkuip is het toestel waarmee ik de komende tijd mag vliegen, zowel in simulator als in de echte versie. En ik moet zeggen: 'ik heb er behoorlijk veel zin in!'

Hier nog een prachtig gedigitaliseerde illustratie van mijzelf op de Diamond 40. =)

En voor de ongelovige vaders die deze blog in de gaten houden:

Doet hij gewoon even! Hoppa, alsof het niets is! Even soepeltjes het oliepeil peilen. Goh, die vader moest eens weten hoe ongelofelijk handig die zoon van hem wel niet is geworden...

Zoals jullie wellicht al hebben opgemerkt, heb ik geen legio mooie verhalen om te delen vandaag. Wie weet komt er binnenkort wel weer een echt spannend avontuur die kant op wat jullie allen versteld doet staan... Tot die tijd, wens ik jullie wederom een werkelijk waar, wonderschoon en werkeloos weekend toe!

Stay tuned...
To be continued...
*Spannend deuntje*